Denkend aan Pim Wentink:

“Ik ben al tachtig” riep hij dan met zijn karakteristieke, ietwat hese, stem. Alsof dat zijn tennisprestaties extra glans gaf.

Wanneer het niet helemaal volgens zijn zin ging, dan hoorde je hem, bij korte en hoge ballen, de verontwaardigde zin roepen: “Dat is toch geen tennis!”.

Als we denken aan Pim, dan denken we aan ondeugend. Dat woord geeft precies aan, hoe hij was.

Dat straalde hij ook uit. Een beetje uitdagen, iets controversieels zeggen, in de hoop een levendige discussie op gang te brengen.

Hij schroomde niet om zichzelf dan op een hoog intellectueel niveau te plaatsen. En dat altijd met een schalkse lach.

Als Pim aan tafel zat, was er altijd wel een onderwerp waarover gediscussieerd moest worden. Het onderwerp zelf was ondergeschikt. Het kon gaan over sport, politiek, seks, werk, auto’s, klimaat, competitie, Park Hoeven, etc. etc. Het maakte niet uit, Pim had wel een mening. Een mening die hij jarenlang al in een vaste populaire rubriek “Pimmelvaria” in ons papieren clubblad had.

Naast tennissen had Pim nog andere hobby’s. Zingen, muziek, het koor waren zo belangrijk dat hij mensen ervan probeerde te overtuigen dat ze moesten aansluiten bij het koor (“Iedereen kan zingen”), of dat ze tenminste naar een voorstelling moesten gaan. Allemaal goed voor de persoonlijke ontwikkeling.

Pim was een bijzonder “kind” en dat was ie.

Pim, bedankt dat wij jou mochten beleven.

Namens bestuur, leden en in het bijzonder zijn tennismaatjes